Als ik een vluchteling was, wanhopig en bang op zoek naar een betere wereld.

Een wereld zonder honger,
een wereld zonder oorlog,
een wereld van vrijheid.
Een wereld die bestáát.

Als ik al mijn zekerheden achter had gelaten, op de bonnefooi gestrand waar dát mogelijk is. Maar niet voor mij.

En als mij dringend doch vriendelijk verzocht was mijn kinderen mee te nemen naar een onzekere toekomst.
Of anders te moeten vluchten in mijn eigen toevluchtsoord.

Als ik gevangen wordt gezet, en mijn kinderen achter tralies zie groeien, niet wetende of ze dat straks nog kunnen doen.

Als ik mensen zou zien, als mij gevangen.
Verbrand en verkoold.

En de minister wéét nog niet, of de slachtoffers hier geholpen worden.

Dan zou een pijnlijke dood van dit bewindslied me niet als een onaangename verassing toeschijnen.

En de afkeer van wat ik eerst had willen worden een zware last op mijn schouders.