Green.
Green is definetely the color of the day.
Whereas yesterday's was a dark blue-gray mist,
today is the same as used in hospitals: clinical green.

Not containing anything,
wanting all sorts of things
but seemingly unable to
pursue them.

Dissatisfaction allover. Love,
both within as on the outside
nowhere to be found.

What the fuck am I doing with my life?
Is smoking, drinking and coding
really what I came here to do?
No. Definitly not.

Somewhere in the back of my mind,
I know now better then I ever did:
I came here to learn.

I came here to be taught.
I came here to reach out beyond.

These senseless activities of me lately,
will soon be over.
May that be within God's will.

Not knowing why I do what I do would not be this hard if not everyone else was doing something else.

It might also be the
lack of music that weights
in my feeling of slight
distress.
Without the music, my only
friend left is this piece
of wood fibers glueued
together and painted with
light blue lines in front of me.

So hoping someone will want to read it.
So hoping someone won't just read it.

If love would be like the cheese I just ate...
It'd look beautiful.
It'd feel feel awful from a distance.
It'd smell like hell.

But taste once it's in my mouth
would compare to a glimpse of heaven.

Then, only the stench and a persisting feeling
of inner dirt would remain for a
seemingly endless point in time.

Schrijve drinke
Drinke leze schrijve
Keten van ontwapening
Dwinge openbaringen

Doet mij vragen om het genot van blauwe liederen,
een bar om schijnbaar aan te huilen.
En meer drank. En schrijve, drinke schrijve.

Ik denk, ik hoop, bid.
Dat ik eindelijk werkelijk de aard van mijn verlegenheid begrepen heb.

De waarheid is pijnlijk duister van aard,
het probleem beangstigend diep verborgen.

Aan de andere kant: een lafaard ben ik niet. Een gepijnigd kind is wat ik ben.

Alone here in France,
under the setting sun.
Reading a book,
I still think of you.

Can't I just accept my
love for you as a tragic fault
of my subconsiousness?

Maybe it is that in times of
lonelyness one reverts to thoughts
of sweeter things.

Like you, my last real love.

Once discovered, never conquered.

If only I could open my thought world to those around me. If only I could master instant communication.

Moral of the day: ...meditate?

If this is real, if it's true what I feel:
You.

We can't stop here. This is only the beginning.
But. Where is my ticket to the next destination?

I'm so terribly scared that the same
thing will repeat itself, like it did
over and over: I do nothing, lose you.
And FEEL SO TERRIBLE.

Streel me in de morgen.
Jouw hand door mijn goudgele haar,
onze adem in ons nek.

Langzaam open je je ogen,
en ziet niets dan de mijne.
Ook juist geopend.

Kus op je voorhoofd,
de rug van mijn hand
langs je wang.

Kus vlak onder je oog.
Vijf seconden stilte.
Geen geluid, geen gedachte,
geen gebaar.

Volledige geborgenheid
in de tedere kus,
de puurste omhelzing.

Grenzenloze genegenheid,
liefde.

Realiteit soms zo moeilijk te accepteren. Waar verlangens en begeerten ons vaak onbevredigd achterlaten.
Een bloedend hart, gescheurde ziel of vertrapte persoonlijkheid.
Teveel hoop is verlangen voor het Ego.
Teveel verlangen de dood van vrijheid.

Drie dromen, drie prachtige jonge dromen.
Dromen met sproetjes.
Bruin, rood, blond haar.

Drie mooie dromen, alledrie vervlogen.
Me laten ontglippen, zomaar.

Na drie mooie dromen valt de eenzaamheid van de dag.

"May all your wishes come true", she said.
And I knew she ment it.

Beheld true beauty.
Right in front of me,
a single sight,
blink of an eye.
In which I realised,
again,
what I am still missing.

Cupid please don't let this
lonely heart bleed
any longer.

I want a break, an escape.
A backdoor in life. Pure satisfaction.
Just being with the one.

True love awaits?

She's the kind of girl
that just looks into your
eyes, and then
looks a little longer.
She just looks into your
eyes while her eyes start to
swallow your whole world.
Big brown eyes swallow me
like a snake consuming a rat or mouse:
no sense of danger,
no fear, and
all of a sudden...
You're powerless.

Abstract beats in Italy today
Nothing but pasta
coming out of my pen

The world is a big tomato
with olive oil on it.
Olives with tiny, tiny seeds in them.

Capable of reproducing, but mostly eaten before the seeds get a chance.

...

Enough paper wasted.

Geef me wat rust!
Geef me stilte,
tijd voor mezelf het ervarene te verwerken.
Laat me mijn mening vormen...

Mensen, mensen, mieren alle mensen.
Als schapen samen de dam af,
laat me met rust!

Jullie dam interresseert me geen fuck
en het water daarchter ziet grijs en grauw.

Misschien als alle mensen zichzelf waren,
zou duidelijk worden.
Dat iedereen anders is.

Elke ziel uniek door de vooraf bepaalde doel en richting.

Maar klaarblijkelijk zijn ze te bang.

Te bang voor de leegte die ze in zichzelf zullen ontdekken. Bang, voor de pijn van het overzien van jezelf.